Θοδωρής Βοριάς: Το τρύπιο ταβάνι

Κάθομαι αρκετή ώρα μπροστά στην οθόνη και σκέφτομαι τι να γράψω για το βιβλίο του Θοδωρή (συγγνώμη για τον ενικό -πιθανής- αγένειας αλλά μετά τόσον καιρό συναντήσεων εδώ μέσα τον νοιώθω οικείο) Δεν το διάβασα ακόμα. Θα γράψω αργότερα για τα ποιήματά του. Θέλω να γράψω για τον Θοδωρή που με συγκίνησε και με συγκινεί ακόμα. Σαν το διακριτικό πολυτονικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιεί το οποίο συνδιαλέγεται αρμονικά με τις δυνατότηες που μας παρέχει η τεχνολογία και το διαδίκυτο. Συγκινήθηκα όταν με σκέφτηκε να μου στείλει το βιβλίο του και συγκινήθηκα και σήμερα που το έλαβα και το χω στα χέρια μου. Είναι ένας μικρός θρίαμβος αυτό για μένα. Ένας συνοδοιπόρος εδώ μέσα κατάφερε να βρει μία δίοδο επικοινωνίας και έξω από τον διαδικτυακό κόσμο. Σαν να έμαθε δειλα δειλα να πετά και τώρα να βγήκε από το κλουβάκι της ευκολίας που είμαστε κλεισμένοι και δοκιμάζει να πετάξει χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Χαίρομαι ειλικρινά που τα κατάφερε! και του εύχομαο πολλές πολλές πτήσεις.... Τον θοδωρή τον γνώρισα εδώ μέσα και εδώ αγάπησα και την ποίησή του. Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ότι η ποίησή του, για μένα, δεν είναι ένα συνοθύλευμα εντυπωσιακών λέξεων, ένας πολύπλοκος συγκερασμός ήχων και εικόνων αλλά ένα σκαλάκι. Ένα σκαλάκι πάνω στο οποίο πατάς απαλά και αυτό ανυψώνεται για να σε ταξιδέψει στους ήχους και τα χρώματα, που εσύ επιλέγεις. Ένα μαγικό χαλί, που είναι απλά η αφορμή για να ανθίσει η ποίηση που κρύβεις μέσα σου. Πάντα όταν διαβάζω ποίημα το Θοδωρή, το νοιώθω σαν ένα χέρι, που απλώνεται στην δική μου ποίση, προσδοκώντας μια ζεστή χειραψία, έναν α-λογο διάλογο, συνομωτικό και ταξιδιάρικο. Ένας στίχος του eros ramazzotti λέει: είναι χέρια όλα μου τα όνειρα και με τα χέρια θα τα πάρω πίσω... κάπως έτσι νοιώθω και τα ποιήματα του Θοδωρή. Πάω να διαβάσω το βιβλίο να συναντήσω ξανά μικρές συνομωσίες και θα επανέλθω σύντομα υς. Θοδωρή μου ευχαριστώ για την εφιέρωση θα σημειώσω τα δικά μου ποίηματα πάνω στα δικά σου. ελπίζω να μην σε πειράζει αυτή η μικρή ιεροσυλία. καλοτάξιδος.... πολυτάξιδος.... ΥΣ η ποιητική συλλογή του Θοδωρή Βοριά κυκλοφορεί με τον γενικό τίτλο Το τρύπιο ταβάνι από τις εκδόσεις Ερωδιός copyright Θεσσαλονίκη 2005 Κεντρική Διάθεση βιβλιοπωλείο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ Ερμού 61 ΤΚ54623 Θεσσαλονική τηλ 2310282782, fax 2310240331 email erodhios@erodhios.gr http://www.erodhios.gr

μόλις τέλειωσα την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου (γιατί θα ακολουθήσουν και άλλες σας το εγγυώμαι) μέσα στις σελίδες του βιβλίου συνάντησα παλιές γνώριμες εικόνες όπως πχ το ομότιτλο ποίημα αλλά και νέες γοητευτικές όπως τα "παπουτσια". νόμιζα ότι θα ήθελα μόνο να συμπληρώσω στίχους σε βεβηλες παραλογές αλλά καθώς προχωρούσα στην ανάγνωση ένοιωσα σαν ένα μικρό παιδί που του χάρισαν ένα μπλοκ ιχνογραφίας και ψάχνει τα χρώματά του να ζωγραφίσει... ό,τι και να πω είναι λίγο... ίσως αν θελήσει ο Θοδωρής (τον προ-σ-καλώ) να μας μιλήσει για το βιβλίο του... για ένα πράγμα λυπάμαι μόνο.. που δεν το αγόρασα εγώ αυτό το βιβλίο γιατί πραγματικά είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το αγοράσει κανείς και να τιμήσει με αυτόν τον τρόπο τον συγγραφέα και όλη την προσπάθεια που κρύβει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. η αφιέρωση όμως του βιβλίου και η αγάπη του Θοδωρή σημάινουν επίσης πολλά... ευχαριστώ Θοδωρή ο λόγος σε σένα...

Πάνω από τα χρώματά σου Amanda πρέπει εγώ τώρα να ζωγραφίσω… να γράψω για το βιβλίο μου, να βγω από τους στίχους του, να σταθώ δίπλα στο εξώφυλλο και να φυλλομετρήσω συναισθήματα και σκέψεις… Η ιστορία είναι γνωστή σε όσους έχουν τυπώσει βιβλίο… «Θόδωρε πρέπει να ξέρεις η ποίηση είναι πεθαμένη υπόθεση και το βιβλίο δεν θα τραβηχτεί, οι αποθήκες δεν θα το διακινούν, κανένας δεν διαβάζει ποίηση» Αυτή ήταν η διάθεση των περισσοτέρων από τους εκδότες που πλησίασα για να ρωτήσω, αρχικά, περί της έκδοσης. «Θόδωρε, προχώρησε χωρίς να μετράς αντίτυπα και εισπράξεις, γράφεις για σένα, τυπώνεις για σένα, τίμα την ποίηση και τύπωσε» Αυτή ήταν η άποψη ενός μεγάλου φίλου και δάσκαλου που τα έβλεπε αλλιώς τα πράγματα… Θα μου πείτε αυτό ήταν όλο; Ναι! Αυτό ήταν, μετά το βιβλίο τυπώθηκε και κυκλοφόρησε… Ευχαριστώ! Σσσσς…. Έφυγαν οι έμποροι; Εντάξει… Τώρα, που έφυγαν οι έμποροι απ’ τη μέση, κι έμειναν οι φίλοι μοναχά, μπορούμε να ξεθάψουμε απ’ τις οθόνες μας τους στίχους, τις σημαίες, τους δρόμους. Μέσα από τις οθόνες αυτές πήρα κι έδωσα, μαζί σας έστρωσα πέτρα πέτρα το καλντερίμι, δεν σας είναι ξένο γιατί μαζί το γράψαμε, νύχτα τη νύχτα, λόγο τον λόγο, στίχο τον στίχο. Κι ύστερα κοιτάξαμε ψηλά κι είδαμε το ταβάνι κι αυτό δεν άντεξε στο βλέμμα μας και τρύπησε. Μέσα από τις τρύπες του ταβανιού ξεπροβάλλουν όχι χαμένες μα αλύτρωτες συνειδήσεις, αφίσες με συνθήματα σκεπασμένες από τις διαφημίσεις των εμπόρων που κηδεύουν κάθε μέρα την ψυχή μας στο όνομα της μόδας. Κάποιες τρύπες χωράνε ακόμα την ντροπή μας για εκείνες τις ιδέες που αφήσαμε να μπαζωθούν μέρα τη μέρα στη χωματερή της τηλεόρασης. Συχνά αφήνουμε το βλέμμα μας να περνάει με πονηριά τις τρύπες, να ψάχνει τους περαστικούς έρωτες και να τους τριγυρίζει. Κρεμιούνται απ’ τις τρύπες στο ταβάνι κι οι ελπίδες μας. Εμείς περνάμε, μέρα τη μέρα εξατμιζόμαστε… Κι αν αντέξουν και δεν τρελαθούν τα έντομα και τα ποντίκια της ζωής μας ας μυρίζουν το άρωμα της αξιοπρέπειάς μας… Μέρα τη μέρα… Στους φίλους μου στο διαδίκτυο Με τιμή Θοδωρής

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΡΙΑΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ Ποιος εξαφάνισε τους ανθρώπους απ' το δρόμο; Στα πεζοδρόμια απόμειναν παπούτσια. Από συνήθεια αντιγράφουν την κίνηση, περπατάνε. Οδηγούνται στις διαβάσεις σταματούν στο φανάρι κι ύστερα συνεχίζουν... Ολόκληρη πόλη χραπ-χρουπ χραπ-χρουπ... κατάπιε τη γλώσσα της βουής. κανείς δεν είχε τίποτε να πει προηγουμένως

Θοδωρης Βοριας: Το τρύπιο ταβάνι Όποτε βρέχει στάζει η σκεπή, δεν μέτρησα ποτέ τις τρύπες. Στάζει… πώς έγινε διάτρητη! Μέρα τη μέρα εξατμίζομαι κι αναστατώνονται τα έντομα και τα ποντίκια που ανασαίνουν την ζωή μου, στο τρύπιο ταβάνι.

http://anthologio.iphorum.com/topic/ae-u-u--85.html

Καλημερα...

και καλη εβδομαδα...σε ειδα στο ονειρο μου χτες το βραδυ...Ειχα ελθει να σε βρω...εψαχνα και ρωτουσα για σενα ωσπου εφτασα σε ενα μερος σαν χωριο...εκει ρωτησα παλι καποιους και μου εδειξαν ενα αλλο χωριο...το ξυλινο χωριο ετσι το ελεγαν...ολα τα σπιτακια και οτι αλλο κτιριο ειχε ηταν ξυλινο σε αυτο το μερος...μου εδειξαν ψηλα σε ενα λοφο το ξυλο-χωριο και τοτε το ειδα...ηταν οντως ολα ξυλινα...εφτασα εκει και παλι μου εδειξαν ενα σπιτι στο οποιο μπηκα...ηταν καποιοι μεσα...και ηταν και μια κοπελα με τον γιο της...εκει καπως εμεινα να την κοιταζω και με κοιτουσε και εκεινη αλλα ηταν σαν να μην με γνωριζες...σου εμοιαζε τοσο πολυ...τοτε λεω Ιωαννα? τοσο πολυ εχω αλλαξει? εκεινη μου ειπε εισαι ο Νικος? της ειπα ναι...εγω ειμαι...και τοτε μου λεει περιμενε λιγο...ακουσα βηματα στην ξυλινη σκαλα καποιος κατεβαινε απο τα πανω δωματια...και τοτε βλεπω μια ηλικιωμενη κυρια να κατεβαινει...κρατουσε και μπαστουνι...ηλθε και σταθηκε μπροστα μου...ειδα τα ματια της...ηταν συγκινημενη...την κοιταξα ακομα καλυτερα...μεσα στα ματια της...και ειπα Ιωαννα εισαι εσυ? αφησε το μπαστουνι της να πεσει και με αγκαλιασε λεγοντας το ονομα μου...Νικο...οπως ειμασταν αγκαλιασμενοι και ειχα το κεφαλι μου στον ωμο σου κοιταξα πισω στο ξυλινο τοιχο ειχε εναν ξυλινο καθρεφτη...και τοτε ειδα το ειδωλο μου...ημουν και εγω γερασμενος...τοτε καταλαβα οτι ειχαν περασει πολλα χρονια...μπορει να ενιωθα νεοτερος αλλα τοτε ειδα πως πραγματικα ημουν...τοτε σου ειπα και η κοπελλα? ποια ειναι? μου ειπες η κορη μου με τον εγγονο μου...εκεινοι μου χαμογελασαν...ηταν σαν να με ξερανε...να ειχαν ακουσει για μενα...τοτε μου ειπες ελα παμε μια βολτα...εχουμε τοσα να πουμε...κλαιγαμε και οι δυο...και ετσι ξυπνησα...κλαμενος...Ελπιζω να εισαι καλα και να εχεις μια ομορφη εβδομαδα...χωρις δυσκολιες...Καλημερα...

στο χωριό μου καίνε τους ανθρώπους

δωμάτιο 263. 4 παιδιά. όλα έξω. έξω από τη χώρα. έξω από το δωμάτιο. δεν βγάζει ούρα εδώ και 4 μέρες. έξω από τη ζωή. έξω από το θάνατο. περνάμε. βάζουμε ορούς. ελέγχουμε τα monitors και τις κάμερες. εδώ ο big brother δεν έχει διαφημίσεις. χορηγός το ΕΣΥ. αυτουργός το εγΩ.
είναι τόσο απλό. 1 βενζινάδικο. μπόλικη βεζνίνη και απόγνΩση να βάλει φωτιά.
Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας. Περιμένουμε σαν τα κορΑκια το τέλος. 4 παιδιά πλούσια στας Γερμανίας και ούτε 1 πιάτο φαΙ να φάει. Ε όχι δεν την ήθελε τέτοια ζΩή μες στην ξεφτίλα. Τα 'χε μελετήσει όλα. Μέχρι και μάλλινα γάντια είχε βάλει για να λαμπαδιάσει παντού. Μια στιγμή. Ένα τσΑφ. Και ο κόσμος έγινε για λίγο πιο Φωτεινός. Δεν μπαίνουν μέσα. Ρωτάνε αν πέθανε και φεύγουν. Φοβούνται. Μυρίζουν τον θάνατο τα σκυλιΑ. και φεύγουΝ.
στο χωριό καίμε τους ανθρώπους. ζεσταινόμαστε τις νύχτες καλύτερα.
στη δουλειά προσπερναμε τις ιστορίες τΟΥς. κοιμομαστε τα βράδτα καλύτερα. καληνύχτα.

Harold & Maude

Αγαπημένη Μωντ

"Ηθοποιός σημαίνει φως"

Σου 'χει τύχει να μην γουστάρεις κάτί ή κάποιον, έτσι χωρίς λόγο; Το φως, το σιχαίνομαι. Χώρια από όλους αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι, εγώ φοβάμαι το φως. Μπορεί να το μισώ γιατί ποτέ δεν επιλέγω να το ανάψω εγώ, πάντα κάποιος πούστης θα μου κάνει την δυσάρεστη έκπληξη και θα μου μπριζώσει τα μάτια με μια δέσμη φωτός βγαλμένη κατευθείαν από τις ίδιες μπαταρίες, που θρέφουν το μίζερο εγωισμό του καθένα μας. Λες και γουστάρουμε να εκθέτουμε τα πιο άσχημα προφίλ των διπλανών για να πεθάνουμε από υπερβολική δόση μεγαλοπιασίματος. Αυτό είναι, τη βρίσκουμε όταν είναι στραβομούτσουνοι οι άλλοι. Και εγώ είμαι στραβομούτσουνος, και όλες οι λάμπες του κόσμου είναι όλοι οι ελεύθεροι σκοπευτές, που με σημαδεύουν στο δόξα Πατρί όλοι οι ανακριτές που με ρωτάνε να τους πω τα στοιχεία μου. Δε γουστάρω να μου σκαλίζουν τις τσέπες σου λέω, μου τη δίνει η εμμονή για ανακάλυψη της αληθινής ευτυχίας. Θέλω να σκοντάψω στο κομοδίνο, ένα βράδυ ολοσκότεινο, χωρίς το ετερόφωτο φεγγάρι και να βρω την ευτυχία καθώς θα προσγειώνομαι στην αγκαλιά σου. Πάνω στα βρώμικα σεντόνια χωρίς καθόλου φως.
Δικός σου, Φρέντερικ
(Βασίλης Θαλασινός)

http://anthologio.iphorum.com/

μαδάω μια μνήμη μαργαρίτα
Εσύ ανθίζεις στο κρεββατάκι σου
εΣύ υπολογίζεις το Φ.Π.α. της
και ΕσΎ μαζεύεις τη βροχή
κρυφτείτε πριν μας μαδήσει ο χρόνος

http://anthologio.iphorum.com/