Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2006

Καλημερα...

και καλη εβδομαδα...σε ειδα στο ονειρο μου χτες το βραδυ...Ειχα ελθει να σε βρω...εψαχνα και ρωτουσα για σενα ωσπου εφτασα σε ενα μερος σαν χωριο...εκει ρωτησα παλι καποιους και μου εδειξαν ενα αλλο χωριο...το ξυλινο χωριο ετσι το ελεγαν...ολα τα σπιτακια και οτι αλλο κτιριο ειχε ηταν ξυλινο σε αυτο το μερος...μου εδειξαν ψηλα σε ενα λοφο το ξυλο-χωριο και τοτε το ειδα...ηταν οντως ολα ξυλινα...εφτασα εκει και παλι μου εδειξαν ενα σπιτι στο οποιο μπηκα...ηταν καποιοι μεσα...και ηταν και μια κοπελα με τον γιο της...εκει καπως εμεινα να την κοιταζω και με κοιτουσε και εκεινη αλλα ηταν σαν να μην με γνωριζες...σου εμοιαζε τοσο πολυ...τοτε λεω Ιωαννα? τοσο πολυ εχω αλλαξει? εκεινη μου ειπε εισαι ο Νικος? της ειπα ναι...εγω ειμαι...και τοτε μου λεει περιμενε λιγο...ακουσα βηματα στην ξυλινη σκαλα καποιος κατεβαινε απο τα πανω δωματια...και τοτε βλεπω μια ηλικιωμενη κυρια να κατεβαινει...κρατουσε και μπαστουνι...ηλθε και σταθηκε μπροστα μου...ειδα τα ματια της...ηταν συγκινημενη...την κοιταξα ακομα καλυτερα...μεσα στα ματια της...και ειπα Ιωαννα εισαι εσυ? αφησε το μπαστουνι της να πεσει και με αγκαλιασε λεγοντας το ονομα μου...Νικο...οπως ειμασταν αγκαλιασμενοι και ειχα το κεφαλι μου στον ωμο σου κοιταξα πισω στο ξυλινο τοιχο ειχε εναν ξυλινο καθρεφτη...και τοτε ειδα το ειδωλο μου...ημουν και εγω γερασμενος...τοτε καταλαβα οτι ειχαν περασει πολλα χρονια...μπορει να ενιωθα νεοτερος αλλα τοτε ειδα πως πραγματικα ημουν...τοτε σου ειπα και η κοπελλα? ποια ειναι? μου ειπες η κορη μου με τον εγγονο μου...εκεινοι μου χαμογελασαν...ηταν σαν να με ξερανε...να ειχαν ακουσει για μενα...τοτε μου ειπες ελα παμε μια βολτα...εχουμε τοσα να πουμε...κλαιγαμε και οι δυο...και ετσι ξυπνησα...κλαμενος...Ελπιζω να εισαι καλα και να εχεις μια ομορφη εβδομαδα...χωρις δυσκολιες...Καλημερα...

2 σχόλια:

Νίνα είπε...

Χαιρομαι που με ανακαλυψε καποιος απο την "φάρα" μου...!
Το ποιημα "το πρασινο απογευμα" για να αποκαταστησουμε την ηθικη ταξη των πραγματων ειναι του αγαπημενου μου ποιητη Μιλτου Σαχτουρη. Τα σχολια του τελους μονο ειναι δικα μου..

Ειμαστε φτιαγμενοι απο ονειρα τελικα, και οι πιο ευτυχισμενες στιγμες μας εχουν γινει ονειρα...

Νicola Beerman είπε...

amanda το κειμενο σου αποδεικνυει πως δεν χρειαζονται επιτηδευμενες λεξεις και εκφρασεις για να αγκιξουν την καρδια μας.Αν αντιλαμβανομαστε ολοι μας τον κοσμο των ηλικιωμενων οπως εσυ ,ισως να τους φερομαστε καλυτερα...