Βγαίνω και κάνω παντομίμα στην Ερμού.

Φώτης Αρμένης..."Σήμερα βρίσκεις δουλειά στο θέατρο μόνο αν ανήκεις σε παρέες, κάστες, αυλές. Κάθε σκηνοθέτης, κάθε παραγωγός έχει "τους δικούς του" (...). Κάνω τηλέφωνα, επικοινωνώ με ανθρώπους που γνωρίζω, τους λέω "εδώ είμαι"... Δεν μπορώ όμως να παρακαλέσω, να γίνω χαμερπής, να κολλήσω σε κάποιον, να γλείψω. Ξεκίνησα καλά και όπου έχω εμφανιστεί πήρα από καλές και πάνω κριτικές. Και αναρωτιέμαι "γιατί"; Επειδή δεν είμαι φίρμα; Εμένα δεν με νοιάζει το να γίνω πρωταγωνιστής, θέλω όμως να δουλεύω ως ηθοποιός. Έτσι δεν ζω, φυτοζωώ. Έχω και οικογένεια. Ξέρεις πώς αντιμετωπίζω την κατάσταση; Βγαίνω και κάνω παντομίμα στην Ερμού. Το προτιμώ από το να χάσω την αξιοπρέπειά μου και να εξευτελιστώ. Και η παντομίμα θέατρο είναι".
http://spaces.msn.com/screenwriting/Blog/cns!1p02uLiwrN623k3mvXHVVYxg!121.entry
Είναι παράξενο πως πέφτεις ώρες-ώρες σε κείμενα άσχετα που όμως κάτι λένε και για σένα. Δεν ξέρω όσα θα ήθελα για το θέατρο. Αλλά αυτά τα λόγια του Αρμένη μου μείνανε. Αν μπορεί αυτός, με αυτή την ιστορία να λέει όχι και ότι προτιμά να κάνει παντομίμα στην Ερμού από το να έρπει για να είναι στα μεγάλα θέατρα τότε μπορώ και γω. Σημαιοστολίστε τους δρόμους. Έχουμε ευχάριστα νέα! Ανακαλύφθηκε η Αμερική! Και μαζί με αυτήν η λασπωμένη μας αξιοπρέπεια...

Η πρώτη ανάσα...

είδα το video του τοκετού που πρότεινε ο Γέρος στο http://video.google.com/videoplay?docid=-6693250232685996691 είναι τελείως διαφορετικό να το βιώνεις ως μητέρα, ως θεατής ή ως ιατρός/μαία. Δεν θα σταθώ σε αυτό έγιναν όμορφες συζητήσεςι σήμερα με αφορμή αυτό. Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για την αγαπημένη μου στιγμή του τοκετού. Όταν παίρνεις το νεογνό στα χέρια σου, καθαρίζεις γρήγορα το στόμα του με μία γάζα και αρχίζεις και μετράς κρυφά μέσα σου 1... (πάρε ανάσα) 2.... (πάρε ανάσα!!)... 3.. πάρε ανάσα.. ΟΥΑΑΑΑΑΑ και αρχίζει να κουνάει χέρια πόδια και να κλαίει δυνατά...
Οι πνεύμονες κατά την ενδομήτρια ζωή δεν δουλεύουν (το έμβρυο τρέφεται και οξυγονώνεται από το αίμα της μητέρας) και είναι συρρικνωμένοι. Με αυτό το ουα.. ανοίγουν σαν τα φτερά μιας πεταλούδας και του μωράκι μας αρχίζει το πέταγμά του στη ζωή...
πόση δύναμη άραγε να χρειάζεται εκείνη η πρώτη ανάσα;
1... (πάρε ανάσα)..... 2 (πάρε ανάσα) 3. πάρε ανάσα... ουαααα

ΑΓΓΕΛΙΑ

“Χάθηκε πορτοφόλι που περιείχε χρήματα και προσωπικά αντικείμενα. Παρακαλείται ο ευρών να κρατήσει τα προσωπικά αντικείμενα και να επιστρέψει τα χρήματα που έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία”

ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ...

Κυριακή σήμερα. Τις αγαπώ τις Κυριακές που δεν δουλεύω. Που ξυπνάω αργά, χουζουρεύω και όταν τους ακούω να έρχονται να ανοίξουν τα παράθυρα που σκεπάζομαι κρυφά να κάνω ότι κοιμάμαι λίγο ακόμα. Λίγο μαμά, 5 λεπτάκια ακόμα. Μα τώρα έχω και γω ένα μικρο πλασματάκι στο κρεββάτι μου. Πριν λίγο ξύπνησε και μου χαμογέλασε. τώρα είναι στα πόδια μου έχοντας ξηλώσει το τηλέφωνο στο οποίο μουγκρίζει χαδιάρικα πιπιλώντας την πιπίλα του. Γυρνά πότε πότε και μου χαμογελά ευτυχισμένος την ώρα που εγώ σερφάροντας ανακαλύπτω πως ακολουθώ τα ίδια μονοπάτια με τους άγνωστους φίλους μου. Λέμε στα ίδια μέρη καλημέρα και συνεχίζουμε την περιπλάνησή μας. Στις ίδιες λέξεις σεργιανούμε αφήνοντας τον χρόνο να κυλά σε μια ιδιωτική παράσταση...
"γιατί παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι, εσείς και εγώ... είναι οι γυναίκες που κοιτούν είναι τα παιδιά που μας ρωτούν έτσι που εσείς καθώς εγώ αφήνουμε το χρόνο να κυλά..." (Λουίτζι Πιρεντέλλο: Απόψε αυτοσχεδιάζουμε)
Μου 'χει λέιψει το θέατρο. Με την δουλειά δεν μένει χρόνος για τίποτα. Μόνο να στριμώχνω ανακοινώσεις μπας και βρεθεί κάποιος καλύτερος από μένα και δώσει το χέρι σε κάποιο από αυτά. Διαγωνισμοί, διαγωνισμοί, σεμινάρια και άλλοι διαγωνισμοί, μία υποτροφία και μια ζωή που γλυστρά ανάμεσα στα χέρια μας και χάνεται. Πόσες φορές είμαι στη δουλειά ή στο δρόμο για το σπίτι και σκέφτομαι το κείμενο που γράφω και δεν έχω χρόνο να το σημειώσω κάπου. και λέω δεν πειράζει θα το θυμηθώ μετά.... δεν το θυμάμαι όμως ποτέ. συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι δεν ήταν τίποτα σημαντικό αλλιώς δεν θα το ξεχνούσα τόσο εύκολα. και αυτό το "δεν ήταν τίποτα σημαντικό" μου ρίχνει μια σκουντιά και με πετάει από το ράφι της ευκολίας κάτω.
Μια στάση, μια ανάσα να πω κάτι που μου είναι σημαντικό. ευχαριστώ τους φίλους μου μέσα στο νετ και για όλα όσα μοιραστήκαμε. ευχαριστώ και τους εκπληκτικούς δημιουργούς, που γνώρισα εδώ μέσα και μου θύμησαν τα λόγια του Σαιξσπηρ "αν κλείσεις μια πόρτα για να μην το σκάσει το μυαλό μιας γυναίκας θα βγει από την κλειδαρότρυπα και αν την κλείσεις και αυτή θα το σκάσει από την καμινάδα" Κάπως έτσι και το ταλέντο τους όσο και να το περιορίσεις, από κάπου θα ξεγλυστρά και θα ομορφαίνει την ψευδαίσθηση του χρόνου μας. Θα μου επιτρέψετε να σας συστήσω κάποιους από αυτούς....
Ο αγαπημένος μου Θοδωρής Βοριάς με τα ποίηματά που αγαπώ ιδιαίτερα http://thodoris-vorias.blogspot.com/ , ο Πυργάρης με τα εκπληκτικά πεζά του (ανατρέξτε οπωσδήποτε στις λογοτεχνικές σελίδες πέρα από το blog και αναζητήστε τον) http://pirgaris.blogspot.com/ και τελευταίος ο πατριώτης μου ο ector πολυγραφότατος και γεμάτος εικόνες http://efesiws.blogspot.com/
Σερφάροντας χάρη στο monitor (ευχαριστώ δημιουργέ του) στα διάφορα blogs γνωρίζω και νέους δημιουργούς και είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Όσοι έχετε να προσθέσετε urls παρακαλώ όπως πρσέλθετε στα comments.
Πωπω.. δεν σας κούρασα ακόμα με την φλυαρία μου. Καφεδούλη κανείς; Πάω να βάλω λίγο. Όποιος θέλει να ζητήσει τώρα ειδάλως να σωπάσει για πάντα.
Είναι εκπληκτικός ο μικρός. Μόλις δει φαι, φτυνει την πιπίλα επιτόπου και δεν τον νοιάζει πού θα πέσει, θα φάει ό,τι του δώσεις και αργότερα θα πάει να ψάξει πού του είχε πέσει η πιπίλα. Λίγο πολύ όπως νομίζουμε μερικές φορές πως είναι οι σχέσεις.
χμμ, με γεύση είναι ο καφές, σαν τους ανθρώπους, τον έβαλα χωρίς ζάχαρη από τεμπελιά και όχι για λόγους διαιτητικούς σαν τους ανθρώπους που αφήνουμε να μας προσπερνούν. Ένας από αυτούς που θα 'χε γεύση ουράνιου τόξου και βροχής είναι ο Αλέξης. Από δειλία μου δεν συναντηθήκαμε ποτέ και από την επιπολαιότητά μου χανόμαστε συνεχώς. Αλλά όποτε βρισκόμαστε γράφουμε συνεχώς, ή μάλλον γράφαμε καλύτερα, ή μάλλον έγραφε και γω έκλεβα τις λέξεις του. Δεν με έχουν αγγίξει λόγια άλλου συγγραφέα όπως του Αλέξη και όμως αυτός ο άνθρωπος κάποια στιγμή κουράστηκε να το παλεύει και πέταξε τα τετράδια. και οι λέξεις μου στέκουν πάλι μόνες. ένα πρωτόλειο κείμενο μπορείτε να δείτε εδώ.... http://anthologio.iphorum.com/topic/o-u--69.html
έχω την αίσθηση ότι σας κάλεσα στο σπίτι μου και σας δείχνω ένα παράξενο album με φωτογραφίες. μόνο που δεν έχουν εικόνες. μόνο λέξεις που χαιδεύουν την κυριακάτικη σιωπή. πατάτες και κρέας στο φούρνο θα θελα τώρα να συμπληρωθεί η εικόνα. αλλά εγώ η άχρηστη δεν μαγειρεύω και η μάνα μου αποφάσισε να μας νηστέψει όλους. μόνο ο μπέμπης κάνει κατάλυση. (και γω όταν είμαι εκτός σπιτιού ή όταν κλέβω τις σοκολάτες από το ντουλάπι αλλά δεν το λέμε... ςςςςςς) σας κούρασα, συγχωρέστε μου τη φλυαρία καλοί μου άρχοντες και όμορφες κυράδες. να'χετε τη μέρα που αγαπάτε. καλημέρα σας *υπόκλιση*

ΑΚΡΟΒΑΤΩ

Με το τσιγάρο αναμένο στο χέρι περιμένω. Ραντεβού για καφέ και με έχουν στήσει. Δεν πειράζει συνήθως αργώ εγώ. Καθώς περιφέρομαι μήπως έχουμε χαθεί, βλέπω έναν άνθρωπο ντυμένο παράξενα να αιωρείται. Πλησιάζω. Όχι δεν αιωρείται. Είναι κρεμασμένος σε ένα σκοινί ανάμεσα σε 2 δέντρα και κάνει ακροβατικά. Έχει μια κόκκινη μύτη και αστείες ομπρελίτσες και κάνει ακροβατικά. Φορά κοντομάνικο και σε μένα η μύτη έχει γίνει μόνη της κόκκινη από το κρύο. Πλησιάζω και άλλο και χαμογελώ. Χειροκροτώ αδέξια με το τσιγάρο στα χέρια. Χειροκροτώ τον νεαρό που είναι ξένος και με κάνει να χαμογελώ. Ναι, δεν είναι όλα νεκρά σ'αυτή τη γαμημένη πόλη. Υπάρχει ζωή. Όσο ένας νεαρός τολμά να κρέμεται σ' αυτόν τον αέρα με ένα κοντομάνικο εγώ θα χειροκροτώ με το τσιγάρο στο χέρι να γεμίζω στάχτες. Μου έφτιαξε την μέρα. Έτρεξα να του δώσω σχεδόν ότι είχα στο πορτοφόλι μου. Δεν μετράται με χρήματα αυτή η ανάσα ζωής. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν με έφταναν για την έξοδο. Πλήρωσε ο συνοδός. 2 σπάνια φαινόμενα στριμωγμένα το ίδιο απόγευμα. και γω σιγοτραγουδώ...

ακροβατώ κοντά σου.. ακροβατώ...
θα ψάξω τις λέξεις και θα βρω τις σωστές
θα σπάσω το γόρδιο δεσμό με κλωτσιές...

δεν θυμάμαι τα παρακάτω λόγια αλλά αυτό δεν με κάνει λιγότερο χαρούμενη.

καληνύχτα...

ακροβατώ...
...ναι κάνε ό,τι θες!!!