Τα-ξίδι

Είμαι τεμπέλης. Τ’ ομολογώ. Μπορώ λοιπόν σήμερα να κάνω κοπάνα; Πάμε

Πρόβες. Σηκώνομαι βαριεστημένα και φορώ τα ρούχα, που η Μαρία διάλεξε για μένα. Βάζω καφέ από την καφετιέρα, πίνω μια γουλιά και κατεβαίνω στο δρόμο. Εύχομαι να πιω κανένα καφέ της προκοπής στο θέατρο. Βγάζω τη μηχανή στο δρόμο και σκέφτομαι ότι πρέπει να ελέγξω τον εκνευρισμό μου. Δεν γνωρίζω ποιος έγραψε το κείμενο, ποιος βάζει τα λεφτά και ποιον πήδηξε η μικρή για να χωθεί στο θίασο παρά τις αντιδράσεις μου. Καθόλου καλός τρόπος να ξεκινήσεις την μέρα σου.

Παρκάρω τη μηχανή κοντά στο θέατρο. Μπαίνω μέσα. Βρίσκομαι πάλι με τους δικούς μου ανθρώπους, αλλάζουμε τα ψέματα μας και προχωράμε. Είμαι. Το ρήμα μου για σήμερα. Αφή. Η αίσθηση, που διαλέγω για αυτήν την πρόβα. Η σκηνή. Το φως. Το καταβροχθίζω λαίμαργα. Διαβάζουμε το κείμενο, θέλει πολύ δουλειά ακόμη για να σταθεί. Αγνοεί βασικούς κανόνες. Ούτε θεατρική σχολή δεν θα έχει βγάλει, πόσο μάλλον για συγγραφής θεατρικού κειμένου.

Στρίβω τσιγάρο και προσπαθώ να δω ποια κάθεται στις πίσω σειρές. Είμαι σίγουρος ότι είναι γυναίκα παρόλο, που δεν μπορώ να δω ξεκάθαρα στο ημίφως και τον καπνό. Μου φέρνουν καφέ. Αρχίζω και βαριέμαι. Συνεχίζω να διαβάζω νοιώθοντας ότι παριστάνω το βλακόμετρο. Κανένας δεν τολμά να σηκωθεί να φύγει και περιμένουν να νευριάσω και να σηκωθώ να φύγω εγώ. Η φίρμα του μαγαζιού να κλείσει το πρόγραμμα.

Ε, λοιπόν σήμερα δεν θα φύγω πρώτος. Τελευταίος θα φύγω. Ο σκηνοθέτης δεν την παλεύει με τίποτα. Βγήκε στο φουαγιέ και πλακώνεται με την καινούρια. Πιάστηκα. Ας φέρω μια βόλτα στο θέατρο να ξεμουδιάσω. Θέμα χρόνου είναι να φύγουν όλοι. Πηδώντας κάτω από τη σκηνή, ξεγελιούνται οι υπόλοιποι και νομίζουν ότι τελείωσε η πρόβα και αποχωρώ, οπότε τρέχουν και αυτοί ξωπίσω μου βιαστικά και βγαίνουν στο φουαγιέ. Ακόμα μία φορά κέρδισα το στοίχημα. Ας βεβαιωθώ όμως καλύτερα. Κάθομαι στις καρέκλες και ανάβω τσιγάρο.

Η μικρή ανεβαίνει στη σκηνή. Θέλει να το παίξει και ηθοποιός από πάνω; Και μετά τι; Πρωταγωνίστρια στην Επίδαυρο; Συμπεριλαμβάνεται και αυτή στο στοίχημα; Ω, ναι, και πρέπει να την περιμένω να κατέβει. Εγώ και τα ηλίθια στοιχήματά μου! Βουλιάζοντας στην πολυθρόνα συνειδητοποιώ ότι κάτι γίνεται εδώ πέρα. Η ασχημούλα ακροβατεί πάνω στη σκηνή αλλά χρειάζεται κάποιον να την σπρώξει στο κενό. Ανεβαίνω στη σκηνή. Μοιραζόμαστε το φως, την ανάσα. Ξαφνικά νοιώθω τα νύχια της στην ψυχή μου. Και με τραβά μαζί της στο κενό.

Αφή… είμαι… Με την αφή μου είμαι… και πέφτω στο κενό.