Κυριακή, Σεπτεμβρίου 07, 2008

Mea Culpa


Ξαπλώνω στη σκηνή με τον προβολέα πάνω μου ενώ όλα τα άλλα φώτα είναι σβηστά. Βάζω το δεξί μου χέρι στο στήθος και το αριστερό στην κοιλιά. Συγκεντρώνομαι στην ανάσα μου με τα μάτια κλειστά ενώ η μουσική των Enigma, που ακούγεται από τα ηχεία αρχίζει να ξεθωριάζει. Γίνομαι όλη φως. Σχηματίζω στη σκέψη μου τα χέρια μου, τα πόδια μου, το πρόσωπό μου, τα μαλλιά μου, το λαιμό μου. Όλα να μετουσιώνονται σε φως. Εισπνέω από την μύτη και εκπνέω από το στόμα αργά. Ακολουθώ τον ρυθμό που θέλει η ανάσα μου. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από την ανάσα μου και το φως. Σιγά-σιγά μαζεύω αυτό το φως. Με κάθε μου ανάσα συγκεντρώνεται όλο στην κοιλιά μου και γίνομαι μια σφαίρα φωτός. Μένω εκεί. Μια σφαίρα φωτός που ανασαίνει.
Ανοίγω τα μάτια αργά. Γίνομαι ένα με το φως του προβολέα. Το κορμί μου ακολουθεί τη μουσική. Κινούμαι μαζί της. Μελωδία και φως ένα. Μ’ αγκαλιάζει, με ταξιδεύει στο πάτωμα της σκηνής, στον αέρα. Τα χέρια μου, ελεύθερα από μένα, ζωγραφίζουν εικόνες ενώ ο κορμός μου σκορπάει το φως που είμαι. Τα πόδια πατάνε τη σκηνή φευγαλέα αλλά δεν της δίνονται. Πλαγιάζουν πάνω της, σηκώνονται, πότε την πατάνε με δύναμη, πότε στις άκρες των δακτύλων. Ζήτα με σκηνή. Απόψε. Τώρα.
Θα με ζητήσεις εσύ, να με κάνεις δική σου αυτή τη φορά. Κλείνω τα μάτια. Την ξέρω τη σκηνή. Δεν θα φύγω από το σώμα της. Νοιώθω το φως να με αγκαλιάζει, να με ζεσταίνει. Του κρύβομαι και του δίνομαι ξανά. Νοιώθω το ξύλο να συνομιλεί με τα γυμνά μου πόδια. Το αγκαλιάζω και του φεύγω. Ένα σώμα αγαπημένο. Ένα σώμα που ποθεί. Ένα σώμα που σπαρταράει στα χέρια μου από ηδονή.
Σώμα και αίμα σου προσφέρω. Δεν πήρα τίποτε άλλο μαζί μου τη νύχτα αυτή. Σιωπή και μουσική. Φως και σκοτάδι. Χορεύω και η σκιά μου τσαλακώνεται στις μαύρες κουρτίνες, κομματιάζεται και σκορπά στο φως. Δώσε ημίν τούτον τον ξένον. Δεν ήρθα γονυπετής να προσκυνήσω. Θυσία προσφέρω. Οίνος, έλαιον, άρτος και κεριά περιμένουν αναμμένα σε κάποια εξορία. Θυμίαμα καίω τη μουσική. Ανάσα την καίει. Έλα. Μαζί μου. Ακολούθα με. Ταξίδεψε το κορμί μου. Έλα. Πάρε με. Τι στέκεσαι και με κοιτάς στο σκοτάδι;
Δεν το βλέπεις; Δικιά σου είμαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: