o

Οδηγώ δίπλα απ’ τα πλατάνια του ποταμού. Ανοίγω το παράθυρο. Κόβω ταχύτητα. Βλέπω το νερό να κυλά. Ρίζες και πέτρες χωμένες στα παγωμένα του νερά. Οι καλύτεροι με προσπερνούν. Μαζεύομαι στην άκρη. Κάτω από τα φύλλα που σκορπίζονται στην άσφαλτο. Στους ίδιους δρόμους αφηνόμαστε όλοι. Το «πού» δεν είχε ποτέ σημασία. Μονάχα το «πώς», που ξοδεύεται αλόγιστα σ’ αυτόν τον ίσκιο. Φυσάει ένα αεράκι πάνω απ’ τα καυσαέρια, πάνω απ’ τη σκέψη.

Το νερό είναι πάντα η αιτία, τα πλατάνια στο δρόμο είναι μονάχα η αφορμή. Καθάριο και παγωμένο γυαλίζει τις πέτρες, τραγουδά καθώς χάνεται μακριά. Ίσως αυτό που είμαι να είναι η αιτία, ίσως οι άνθρωποι να είναι μονάχα η αφορμή. Ίσως το ταξίδι να είναι το μόνο που έχει σημασία, ίσως όχι, αυτές τις στιγμές που στρίβω δεξιά. Χούφτες φως πέφτουν στο ποτάμι ανάμεσα στα φύλλα. Μα εκείνο δε στέκεται, μόνο χάνεται μακριά.

Είναι παράξενα τα μέρη μου, γεμάτα ιστορίες για στοιχειά, πλασμένα από τις ατέλειωτες βροχές. Μην έλθεις φθινόπωρο, μην διαλέξεις χειμώνα δεν θα τ’ αντέξεις, όχι για πολύ, όχι αν δεν είσαι από εδώ. Να ‘ρχεσαι την άνοιξη, που λιώνουνε οι πάγοι μα να μη γελαστείς, μην απλώσεις το χέρι, το κρύο καιροφυλακτεί στα νερά. Να μένεις καλοκαίρι τότε που φεύγουμε και πάμε πιο ψηλά.

Δεν διώχνουν κανένα μα το βλέπω στα μάτια τους το πώς αγριεύονται και παίρνουν τους δρόμους. Πώς να ταιριάξεις έναν ξένο στην πολυφωνία του νερού; Εδώ που το ένα δίνει το χέρι στο άλλο και όλα χορεύουν σε κύκλο, ποτέ ζευγάρια. Εδώ που τίποτα δεν φανερώνεται ολάκερο. Εδώ, όχι πιο εκεί. Εδώ, που το «πώς» έχει ακόμα σημασία.

Χρήστος Θηβαίος: Νερό
Χρήστος Θηβαίος: Κανείς δεν έρχεται (forget her)