Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2012

Spark D' Ark I


Ηλεκτρικός σταθμός Πειραιά. Νύχτα. Η θάλασσα πίσω μου σκοτεινή. Έρημη. Φυσάει. Χιλιάδες άνθρωποι κρυμμένοι. Δίχως πρόσωπο. Δίχως μνήμη. Περπατώ ανάμεσά τους. Είμαι εδώ. Είμαι παντού. Και δεν είμαι πουθενά.
          Μπαίνω σε ένα βαγόνι. Κάθομαι σε μία θέση δίπλα στο παράθυρο. Ακουμπώ στο τζάμι. Κάποιος από αυτούς θα με σκοτώσει. Περιμένω το τραίνο να ξεκινήσει. Κανείς δεν μας έμαθε να περιμένουμε. Κλείνω τα μάτια. Το ταξίδι της επιστροφής.
          Ένας κόσμος κρεμασμένος στο «έχω».  Ένας κόσμος που ξέχασε το «είμαι». Ο κόσμος μου. Ακουμπώ το τζάμι. Γίνομαι. Ό,τι ήμουν από την πρώτη στιγμή. Πριν διαλέξω τη φυλακή μου. Με κοιτούν. Μα δεν με βλέπουν. Δεν υπάρχω. Στ’ αλήθεια κανείς τους δεν υπήρξε ποτέ. Παρά μόνο στη σκέψη μου. Ατέλειωτες μικρές συνομωσίες.
          Ένα ζευγάρι τσακώνεται. Εκείνη φωνάζει. Εκείνος τη χτυπά. Κοιτώ το δαχτυλίδι μου. Κύκλος μέσα στον κύκλο. Γυρίζει να φύγει, σκοντάφτει στο μπαστούνι μιας τυφλής γυναίκας και σωριάζεται στα πλακάκια. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Μόνο ισορροπία. Η γυναίκα προχωρά και μπαίνει στο βαγόνι. Στέκεται δίπλα μου. Δεν φορά σκούρα γυαλιά. Δεν τα χρειάζεται. Με κοιτά. Ξεκινάμε.
          Προσπαθώ να θυμηθώ. Μα δεν μπορώ. Μου λείπουν κομμάτια. Μου λείπει ό,τι δεν υπάρχει. Ο χρόνος. Ταξιδεύω μέσα στην νύχτα. Μα είναι ψευδαίσθηση. Μέσα σε μένα ταξιδεύω. Μέσα στην μοναξιά μου εμπεριέχοντας κόσμους ολόκληρους. Είμαι ο βωμός μου. Αυτόφωτος. Είμαι το μαχαίρι και ό,τι θα θυσιαστεί σε τούτο το ταξίδι. Κάτι αξίζει, όσο εκείνο που θα θυσίαζες γι’ αυτό.
          Δεν έχω σπίτι. Είμαι το σπίτι μου. Σταμάτησα να ζητώ. Σταμάτησα να περιμένω. Ακίνητοι στεκόμαστε όλοι. Παλεύουμε να αποδεσμευτούμε από τις ψευδαισθήσεις μας. Οι δυνατότητές μας, οι έννοιες, σωστό-λάθος, καλό-κακό, ζωή-θάνατος, σπόροι φυτεμένοι από την πρώτη μας ανάσα, την πρώτη μας αγκαλιά. Δέντρα που περπατούν οι σκέψεις μας και εγώ ο ξυλοκόπος.
          Η γνώση. Το σφιχταγκάλιασμα με την θέωση. Όλοι μας είμαστε Θεοί. Επιλέγουμε να προφασιζόμαστε πως είμαστε μισοί, αδύναμοι, καλοί, αδικημένοι… Όποιο άλλοθι μας ταιριάζει καλύτερα για να παίξουμε. Παιδιά είμαστε όλοι και πλήττουμε. Πλήττουμε αφόρητα. Όλοι το νιώθουν. Ελάχιστοι έχουν την επίγνωση. Γυρίζω το κεφάλι. Μου χαμογελά. Το τραίνο έχει σταματήσει. Σηκώνεται. Την ακολουθώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: